Kennedymars Someren

Een held voor één nacht en een dag.

Toen om tien uur ’s avonds het startschot klonk voor de 45e Kennedymars zette zo’n 2000 lopers en loopsters zich in beweging. Wel nadat eerst de volksliederen van Amerika en Nederland waren gespeeld en het toepasselijke “You never walk alone”, door bijna iedereen werd meegezongen.
De eerste drie, vier kilometer gingen door het dorp Someren en de mensen stonden rijen dik langs de kant en maar klappen voor wild vreemde mensen. Groot respect daarvoor. In het begin is het vooral erg zoeken naar een tempo en uitkijken dat je niet op de hielen van een ander trapt.

Langzamerhand wordt het donkerder en krijg je iets meer ruimte om te lopen. Je probeert dan bij een groepje in de buurt te blijven dat een aardig tempo heeft. Gelukkig blijft op de eerste kilometers alles heel. Er was wat angst dat de kuitspier zou opspelen maar dat was gelukkig niet het geval. Hoewel het tijdstip absoluut vreemd was liep het eigenlijk wel lekker. Lange rechte stukken en bij elk huis zaten wel mensen buiten om je aan te moedigen. er is heel wat afgeBBQ-ed die nacht.

Na anderhalf uur kom je op de Boerenkamplaan uit en ga je weer richting Someren. Hier passeer je het bord: “al 75 kilometer gelopen”. Het doet erg onrealistisch aan. Na, zelfs in het donker, een eindeloze weg bereik je opnieuw Someren. Het is dan ongeveer half 1 maar aan het enthousiasme van de mensen is dat niet te merken. Na een kleine tocht door Someren bereik je dan de weg richting Lierop. Het is dan echt aardedonker maar gelukkig zijn er wandelaars met een lampje. Het tempo zit er goed in. Moreel gesteund door SMS’jes van het thuisfront kom ik om iets voor half 2 aan bij de dancing van Oosterhout. Na eerst Berlinerbollen te hebben gekregen is het hier tomaat en komkommer. Er waarom ook niet, het is half twee ’s nachts…

Opnieuw de duisternis in. Onderweg probeer ik te bedenken hoe snel ik nu eigenlijk loop: 21 kilometer in 3 ½ uur, dat ligt tegen de zes kilometer per uur. Ik bedenk me dat dat niet kan kloppen want dan gaat het wel erg hard. Maar al lopend kom ik op geen andere berekening uit. Rond half drie ben ik in Mierlo. Hier staan krentenbollen op het programma en weer voldoende drinken. Rusten doe ik hier niet; ik was van plan om ongeveer vijf uur aan één stuk te lopen. Ook hier weer mensen aan de kant die je hartstochtelijk aanmoedigen. Even bekruipt me het gevoel dat het sadisten zijn, je moet immers nog zo ver. Ze zijn er te vriendelijk voor.

Kennedymars

Het lopen levert nog steeds geen enkel probleem op. Alsof het een routinewandeling is. Om half vijf passeer ik Mierlo-Hout. Dan volgt een saai stuk met veel industrieterrein. Het begint langzamerhand wat lichter te worden en ik heb niet echt een goed groepje om me aan op te trekken. Gelukkig volgt ‘de loop’, een grote tent waar je doorheen moet lopen, op 39 kilometer. Tot op dat moment heb ik nog niet gerust en voel ik me geweldig goed. Ik besluit hier even te gaan zitten voor een kop koffie en een boterham. Als ik uit de tent kom is het al licht. Een vreemde gewaarwording want ik heb nog geen kwartier gezeten.
Er volgt een verschrikkelijk saai stuk. De ervaren Kennedylopers vertelden er onderweg al over. Kaarsrecht, weinig te zien en heel in de verte zie je waar het gaat eindigen. Een geval van verstand op nul. Of stond dat al op nul als je dit gaat doen?

Kennedymars

In Liessel krijgen we drinkyoghurt en weldra gaan we weer op weg naar de Bananenkraam. Midden in het weiland, net na 55 kilometer krijg je bananen aangereikt en water. Vanaf nu staan er om de vijf kilometer ook borden aan de kant die aangeven hoeveel je al hebt gelopen (dus ook hoeveel je nog moet). Ik loop een tijdje naast een jongen die een poging wil doen om de laatste 25 kilometer binnen vijf uur te lopen zodat hij om 12 uur uur (dus na 14 uur lopen) binnen zou zijn. Het lijkt mij een zeer ambitieus plan maar omdat zijn tempo goed lijkt en voor mij goed bij te houden is loop ik een tiental kilometers met hem samen. Als hij een sanitaire stop neemt loop ik verder, ik heb hem niet meer gezien …

Rond de 64 kilometer komt Asten in zicht. Hier loop je geruime tijd door de straten, het zijn steeds korte stukjes maar het loopt wel lekker. Attent zijn op stoeprandjes want de motoriek is na 65 kilometer niet helemaal scherp meer. Vanwege een sanitaire stop plan ik hier mijn tweede pauze. Langzamerhand begin ik te beseffen dat binnenkomen voor 12 uur haalbaar moet zijn. Ik besluit het te proberen. Tot 74 kilometer probeer ik het tempo strak te houden en ik beloof mezelf dat als ik het bord “al 75 kilometer” haal dat ik dan het laatste restje energie mag gebruiken om voor 12 uur binnen te zijn. Het doel was immers uitlopen. Het bord 75 kilometer blijft lang buiten zicht. Even twijfel ik of ik nu echt de man met de hamer tegenkom maar plotseling draai t de route de Boerenkamplaan op. Nog maar 5 kilometer tot de finish. Dat ik het ga halen lijkt nu wel zeker

De Boerenkamplaan is een vrij brede weg waar op dat moment niet veel wandelaars zijn. Heel in de verte lopen twee mensen in oranje T-shirts. Ik besluit de strepen op het weg te tellen en zo de afstand te bepalen. Aldoende merk ik dat ik snel op hen inloop. Halverwege de straat haal ik hen in. Ik besluit een nieuw doel te zoeken. Een vrouw met handschoenen die ons inhaalde op de weg naar Liessel is mijn volgende “slachtoffer”. Zij blijkt echter ook een flink tempo te lopen en pas na Waterdael in Someren loop ik op haar in. Vandaar draai je de Kanaalstraat op en is het nog één rechte lijn naar de finish. Aan het begin bel ik naar huis. Leontine was door mijn tempo dermate verrast dat het haar niet meer lukte op tijd in Someren te zijn en om 11:48 passeer ik de finish.