Hardlopen op het Circuit van Zandvoort. Vorig jaar lukte het niet door kuitproblemen maar dit jaar was alles er klaar voor. Met de auto naar Overveen, trein naar Zandvoort en twintig minuten lopen naar het circuit. Als lid van de Runners World club mocht ik bij de warming-up van Dolf Jansen aanwezig zijn. In het bekende hoge tempo schoten de grappen door de tent. Maar daarna was het toch wel enigszins serieus. Nu is twaalf kilometer op zich niet de uitdaging maar de tijd waarbinnen dat kan is dat altijd.
Er waren deze dag 12.000 hardlopers uitgenodigd; ik was dus wel blij met het startvak voor clubleden. De eerste ronde liep geheel over het circuit. Volgens Dolf hadden we harder gelopen als er ook auto’s hadden rondgereden; de enige exemplaren die wij hebben gezien stonden in de berm. Na vier kilometer was het uit met heuveltje op en heuveltje af. Een kort straatje en dan een strand afgang.
Een paar honderd meter mul zand en dan met een honderdtal mensen op zoek naar hard zand; dicht tegen de zee aan. Toen de hardlopers werden opgemerkt had de zee zich al een heel eind teruggetrokken. Dus er was veel hard zand, en een binnenzee, en een verkeerde keuze want zo’n binnenzee heeft natuurlijk nog een verbinding met de zee. Dus natte schoenen.
Na drie kilometer zwoegen mochten we het strand weer af. Daarvoor hadden ze het steilste duin van Zandvoort uitgekozen zodat er werkelijk enige ademnood was boven aan het duin. Op de boulevard herstelde zich dat allemaal weer. Er was nu iets wind tegen en zon in de rug. En zo renden we met velen naar het centrum van Zandvoort waar een soort van Elfstedenkoorts was uitgebroken. Eén kilometer lang was je een held. Daarna nog een lang stuk op weg naar het circuit met een geweldig lang recht eind naar de finish. De klok gaf aan 12 kilometer in 55 minuten en 29 seconden.
Daar worden we wel vrolijk van.
