De halve marathon van Leiden. Voor het eerst in 1991 gelopen en inmiddels uitgegroeid tot een middelgroot evenement met de marathon, de halve, de tien, de vijf en de kidsrun en uiteraard de, tegenwoordig, onvermijdelijke businessrun.
Dit keer met de trein naar Leiden omdat alle auto’s bezet waren (!). Wat opviel op het station was de stille tocht naar de Pieterskerk. Als in een processie liepen, her en der verspreid, groepjes mensen. De kleding liet weinig te raden over: er was geen sprake van kerkgangers maar hardlopers. Spraakzaam waren ze allen niet. Iedereen bezig met zijn of haar eigen uitdaging. Bezig met zelfopgelegde druk ten aanzien van het uitlopen, de eindtijd, de blessure. Het geeft zo’n aanloop een markant sfeertje. Ook je startnummer ophalen in de kerk draagt daar aan bij.
De start is beroerd: de straat is te smal en inhalen lukt bijna niet. Een paar keer kies ik de verkeerde ruimte en loop dan vast, tempo inhouden, dan weer versnellen. Een fijn begin. De eerste kilometer ging dan ook in bijna 5 minuten.
Daarna wordt de weg breder en gaat het tempo wat omhoog. In een tempo van 4:30 per kilometer gaat het soepel naar de vijf kilometer in net 23 minuten (keurig op schema voor de 1:38). Dit tempo dus volhouden. De kilometers komen nu vlot na elkaar in allemaal ongeveer 4:30. Als je dit kunt volhouden kom je onder de 1:38 uit gaat het door mijn hoofd. Het vreemde is dat ik dat wel weet maar niet kan berekenen hoeveel dan. Drie kwartier over de tien kilometer.
Op een lang recht stuk langs een vaart komt er iemand naast mij lopen. Halve of hele? Dat kan ik met mijn handen nog aangeven, voor mij is dit niet het moment voor uitgebreide gesprekjes. Echter zo makkelijk kom ik er niet vanaf. Welke tijd loop je op? In één ademteug volgt: 1:38. Je loopt nu op een schema van 1:35 is het antwoord. Ik moet antwoorden: ik (zucht).. weet (zucht) .. niet (zucht).. of ik dit volhou .. (diepe zucht). “Och je bent al over de helft”… de volgende vijf kilometer lopen we samen op en komen in 1:05 bij de 15 kilometer aan. En alles voelt nog steeds goed. Ik besluit het tempo zo lang mogelijk vol te houden. We zien wel waar het schip strandt. 16, 17, 18 gaan allemaal in ongeveer 4:25. Dan is het nog maar 2 kilometer, 9 minuten.
De laatste twee kilometer staat er veel publiek, veel korte stukjes, bochtjes een paar bruggetjes en dan ineens het bord van de 20. Dat is het moment waarop ik nog kan versnellen. 750, 500, 250 meter, de laatste honderd. De klok staat stil op 1:33:51. Een nieuw PR gelopen, en eigenlijk ging het relatief makkelijk. De laatste kilometer liep ik onder de 4 minuten. Dat betekent dat ook dit PR nog aangevallen kan worden.
